Mijn eerste blog uit Arizona van vorig jaar, toen ik bij Linda Kohanov was om daar de opleiding tot Eponaquest instructeur af te maken:
25/02/11 Net gearriveerd in Amado voor het volgende deel van de intensieve opleiding bij Eponaquest van Linda Kohanov.
Bij mij geen spoor van de economische onzekerheid die iemand die net voor zichzelf begint, zonder vaste baan als ik, op dit moment parten zou moeten spelen! Integendeel: deze beroepskeuze, gedicteerd door niets anders dan mijn innerlijke intuitieve kompas, geeft me een enorme hoeveelheid innerlijke rust.
Hindernissen zijn er om overheen te springen…
Na 3 jaar plannen waarin ik eerst mijn relatie, toen mijn moeder, toen mijn baan verloor, en ik te horen kreeg dat ik posttraumatisch stress syndroom had vanwege een ziekenhuiservaring, ben ik eindelijk hier…
Mijn leven is totaal veranderd na dat moment. Eerst heb ik, dankzij de juiste mix van behandelings-ingredienten ontdekt, dat er met een post traumatisch stress syndroom goed te leven valt als je jezelf aktief bezig houdt met je emotionele herstel, en dat het dan zelfs te overwinnen is. In dit proces heb ik zelf intensieve ervaringsgerichte coaching met paarden ondergaan, en dat heeft de hele manier waarop ik mijn leven zie en wil invullen, totaal veranderd, in positieve zin.
En wat eerst een enorme stapel hindernissen leek, blijkt zo dus een fantastische cursus Persoonlijke Effectiviteit en Leiderschap die ze je niet op school vertellen.
Innerlijke rust in Onzekere Tijden
Vanaf het moment dat ik besloot mijn neus te volgen bij het inslaan van deze professionele richting, dit gevoel te vertrouwen en erin mee te gaan, stapelt het rationele bewijs dat dit voor mij de juiste weg is, zich continu op. Tot nu toe was ik altijd onderweg zonder ooit een precies idee van de bestemming te hebben gehad. Er stonden wel altijd op de een of andere manier paarden aan de horizon van mijn bewustzijn, zelfs in tijden dat ik me niet actief met paarden bezig hield.
Opeens ben ik eindelijk hier, in Arizona, bij Linda Kohanov – na het jarenlang verbreden van mijn horizon, ga ik nu de verdieping in. This is it! “Zo, daar ben je dus”, leek Raya te zeggen toen ze me voor het eerst zag, toen ik haar kwam bekijken bij haar vorige eigenaar, nadat ik gehoord had dat die een Merens paardje te koop had.
Tumbleweed & Pancakes
Het laatste stuk vanaf Phoenix heb ik samen gereisd met drie medecursisten: twee Zwitserse paardenvrouwen, en een Engelse. We huren samen een auto en zijn buren in het golf resort waar we kamers hebben gereserveerd. We koken ook samen, dat is efficient en gezellig met soms “interpersoonlijke leermomenten”.
Arizona: droog, dor met hier en daar een groene uitschieter in het landschap waar er een bron van water is. Een enorme variëteit aan grote cactussen en prairiegrassen, in de kleurschakeringen van hooi geel tot roodpaars. Het Wilde Westen is, als je hier rondloopt, helemaal niet zo ver weg of lang geleden.
Ik ben hier niet voor de eerste keer, maar als rechtgeaarde Europeaan raakt me dit altijd weer: de Amerikaansheid van alles. Van het moment dat ik het vliegveld uitloopt, loop ik de alomtegenwoordige set van mijn favoriete Hollywood films binnen: van het vertrouwd aandoende motel bij het vliegveld, en de gehuurde familiesedan die bijna net zo groot is als de woonkamer van mijn vorige etage in Amsterdam, via de stapels heerlijke pancakes in het wegrestaurant waar we gebruncht hebben (die zien er ECHT uit als in bijv. Tom & Jerry cartoons).
We grinniken als we het vaste mantra horen dat elke zakelijke interactie afsluit, van de dame achter de balie van het golfresort waar we verblijven, tot het personeel achter de kassa van de megasupermarkt van het in verhouding kleine dorp Amado. “Thank you and have a nice day!”