Als je vaak reist moet je je thuisbasis loslaten, terwijl je er ook verantwoordelijk voor blijft. Delegeren heet dat, en de uitdaging is om dat zo te doen dat je ook helemaal aanwezig kan zijn waar je bent.
Het is altijd moeilijk je dierbaren achter te laten. En daar reken ik ook Raya en Billy, mijn DIERbare paarden onder. Voor mijn terugkeer na het afronden van mijn opleiding tot Ervaringsgericht Trainer met Paarden in Arizona moest ik dus nog even flink shoppen, om de nodige souvenirs te kopen voor mijn geweldige paardenoppassers…
Koliek op Zondagavond
De eerste keer dat ik een week voor mijn opleiding tot coach/trainer Ervaringsgericht Leren met Paarden op reis was, een paar jaar terug, kreeg mijn paardje Raya meteen de eerste zondagavond een koliekaanval. Net na zessen zodat de ingeroepen dierenarts niet alleen weekend- maar ook avondtarief kon rekenen. Niet dat me dat iets kon schelen – anders dan bij mensen, is koliek bij paarden altijd onmiddellijk ernstig.
Ik was dus ontzettend opgelucht om rond 9 uur ‘s avonds, het verlossende sms bericht te krijgen. Raya’s fantastische paardenoppas-petemoeders (die als ieder normaal mens op een rustige zondagavond hadden gehoopt) konden na een aantal zorgelijke uren -ongetwijfeld dankzij die dure injectie die de dierenarts Raya had gegeven- melden dat er eindelijk weer een gezonde paardenvijg was geproduceerd.
(Ter informatie: vanwege het altijd loerende gevaar van koliek, is “paardenmest” een van de meest populaire gespreksonderwerpen onder paardenmensen… wij houden er zo van – zeker als die regelmatig is!)
Afstand is relatief, en afscheid al helemaal
In gesprek met een pragmatische vriendin die zelf ook paarden heeft daagde het ineens: er kan ook iets met Raya gebeuren op stal terwijl ik ‘s avonds thuis zit, op tien minuten fietsen afstand. En dan kan ik er ook nog te laat bij zijn.
Die basale ‘paardenlogica’ hielp me om mijn zwarte prachtpaardje op de juiste manier los te laten. Elke mensen- en dierenziel heeft zijn eigen doel om hier op aarde te zijn. En zijn eigen doel om, hoe kort of lang ook, in het leven van de andere zielen te zijn op zijn of haar levenspad.
Van het afscheid nemen van mijn moeder, toen haar leven aan zijn eind kwam, heb ik immers ook geleerd dat echte dierbaren nooit helemaal weg zijn.
Op afstand aanwezig
Zo kan ik volop aanwezig zijn in mijn opleidingstraject en werk in de VS en daar het maximale uit te halen om die fantastische inzichten ook hier in Nederland met mijn klanten te kunnen delen. En zo kan ik ook contacten met dierbare familieleden en vrienden vrij houden van angst voor zaken waar ik toch geen controle over heb.
Toen ik thuis kwam na de opleiding kwam Raya meteen stralend gezond op me af, en leek ze te zeggen: “Ah, jij bent er weer. Tuuuurlijk heb ik je gemist. Zeg, ik heb honger. Dus geef me nu meteen maar wat hooi.”